Rehabilitacja pod fachową opieką (foto)
07.05.2009
Hokeiści Comarch Cracovii odpoczywają jeszcze po mistrzowskim sezonie, ale nie wszyscy. Mariusz Dulęba i Grzegorz Pasiut ciężko pracują rehabilitując się po poważnych operacjach.<br><br>
Dulęba i więzadło
Zerwane więzadła krzyżowe to koszmar każdego sportowca. Taki los spotkał Mariusza Dulębę i Grzegorza Pasiuta. Ten pierwszy kontuzji doznał w czasie jednego z wrześniowych meczów ligowych.
- Początkowo wydawało się, że to łękotka, ale gdy otworzono mi kolano okazało się, że mamy do czynienia z więzadłem - wyjaśnia. Przeszedł dwa zabiegi artroskopii, rehabilitował się i już w grudniu pojawił się z powrotem na lodzie.
Pasiut i więzadło
Pasiut zerwania więzadeł krzyżowych oraz pobocznych nabawił się w sierpniu, gdy przebywał na testach w szwedzkim AIK Sztokholm. Jeszcze tego samego miesiąca przeprowadzono operację rekonstrukcji więzadeł pobocznych i po kilku miesiącach rehabilitacji zawodnik w listopadzie wrócił na lód. Obaj występowali więc bez więzadeł krzyżowych! - Chcieliśmy pomóc drużynie, a tak dało się grać - przyznaje młody napastnik.
Operacja to podstawa
Na dłuższą metę takie funkcjonowanie jest jednak niezwykle ryzykowne, dlatego też hokeiści zdecydowali się na ich rekonstrukcję. Jednego dnia, dokładnie 30 marca, operował ich doktor Stanisław Szymanik, Pasiuta rano, Dulębę popołudniu. Już kilka dni później obaj rozpoczęli mozolną i trudną rehabilitację. - Najgorsze były dwa pierwsze tygodnie, wszystko było jeszcze świeże i bolało - oznajmia doświadczony obrońca.
Jest lepiej
Fizykoterapia, ćwiczenia z gumą, piłką, deskorolką, jazda na rowerze, rozmaite zabiegi, masaże, krioterapia – to wszystko czeka na hokeistów w Krakowskim Centrum Rehabilitacji. Zajęcia skutkują, bowiem z dnia na dzień jest coraz lepiej. - Kolano już nie boli, wykonujemy coraz więcej ćwiczeń - tłumaczy Dulęba. - Przez trzy tygodnie poruszaliśmy się o kulach, ale niedawno już je odstawiliśmy - dodaje Pasiut. Panowie chodzą o własnych siłach, choć jeszcze lekko kuleją. - Nie mamy pełnego wyprostu, wszystko w swoim czasie - tłumaczy Grzesiek.
Wnuczka czuwa
Atmosfera w Krakowskim Centrum Rehabilitacji sprzyja ćwiczeniom i bardzo korzystnie wpływa na pracę zawodników, nad którymi czuwa cały sztab rehabilitantów. Wśród nich jest Katarzyna Marchewczyk, wnuczka zmarłego w 2003 roku Czesława Marchewczyka, jednego z najwybitniejszych hokeistów „Pasów” w historii. - Dziadek nie opowiadał zbyt dużo o hokeju, ale wszędzie w mieszkaniu wiszą pamiątki z tamtych czasów - przyznaje pani Kasia.
Kciuki trzymać trzeba
Młoda rehabilitantka nie ukrywa, że jest dumna z tego, kim w przeszłości był jej dziadek. - To był wspaniały człowiek. Zaszczepił w całej rodzinie miłość do Cracovii - wyjaśnia i przyznaje, że bardzo miło pracuje się z obecnymi hokeistami „Pasów”. - Obaj są bardzo sympatyczni i pracowici. Wiedzą, jaki mają cel i dążą do niego. Będę trzymała za nich kciuki, gdy wrócą już do zdrowia i wyjadą na lód - dodaje pani Katarzyna.
Kiedy powrót?
A to może stać się szybciej, niż się wydaje. Rehabilitacja przebiega bowiem na tyle dobrze, że panowie snują już plany związane z powrotem na lód.
- Chciałbym już pod koniec lipca wyjechać z chłopakami na taflę, oczywiście bez uczestniczenia w ćwiczeniach wymagających bezpośredniego kontaktu. Mam nadzieję, że w połowie września zagram w spotkaniu ligowym - przewiduje „Dulek”. Jeszcze większym optymistą wydaje się być „Pasiutek”. - Liczę, że wejdę w sezon już od samego początku, oczywiście pod warunkiem, że nie będzie żadnych komplikacji.
Tekst i zdjęcia DG
Zerwane więzadła krzyżowe to koszmar każdego sportowca. Taki los spotkał Mariusza Dulębę i Grzegorza Pasiuta. Ten pierwszy kontuzji doznał w czasie jednego z wrześniowych meczów ligowych.
- Początkowo wydawało się, że to łękotka, ale gdy otworzono mi kolano okazało się, że mamy do czynienia z więzadłem - wyjaśnia. Przeszedł dwa zabiegi artroskopii, rehabilitował się i już w grudniu pojawił się z powrotem na lodzie.
Pasiut i więzadło
Pasiut zerwania więzadeł krzyżowych oraz pobocznych nabawił się w sierpniu, gdy przebywał na testach w szwedzkim AIK Sztokholm. Jeszcze tego samego miesiąca przeprowadzono operację rekonstrukcji więzadeł pobocznych i po kilku miesiącach rehabilitacji zawodnik w listopadzie wrócił na lód. Obaj występowali więc bez więzadeł krzyżowych! - Chcieliśmy pomóc drużynie, a tak dało się grać - przyznaje młody napastnik.
Operacja to podstawa
Na dłuższą metę takie funkcjonowanie jest jednak niezwykle ryzykowne, dlatego też hokeiści zdecydowali się na ich rekonstrukcję. Jednego dnia, dokładnie 30 marca, operował ich doktor Stanisław Szymanik, Pasiuta rano, Dulębę popołudniu. Już kilka dni później obaj rozpoczęli mozolną i trudną rehabilitację. - Najgorsze były dwa pierwsze tygodnie, wszystko było jeszcze świeże i bolało - oznajmia doświadczony obrońca.
Jest lepiej
Fizykoterapia, ćwiczenia z gumą, piłką, deskorolką, jazda na rowerze, rozmaite zabiegi, masaże, krioterapia – to wszystko czeka na hokeistów w Krakowskim Centrum Rehabilitacji. Zajęcia skutkują, bowiem z dnia na dzień jest coraz lepiej. - Kolano już nie boli, wykonujemy coraz więcej ćwiczeń - tłumaczy Dulęba. - Przez trzy tygodnie poruszaliśmy się o kulach, ale niedawno już je odstawiliśmy - dodaje Pasiut. Panowie chodzą o własnych siłach, choć jeszcze lekko kuleją. - Nie mamy pełnego wyprostu, wszystko w swoim czasie - tłumaczy Grzesiek.
Wnuczka czuwa
Atmosfera w Krakowskim Centrum Rehabilitacji sprzyja ćwiczeniom i bardzo korzystnie wpływa na pracę zawodników, nad którymi czuwa cały sztab rehabilitantów. Wśród nich jest Katarzyna Marchewczyk, wnuczka zmarłego w 2003 roku Czesława Marchewczyka, jednego z najwybitniejszych hokeistów „Pasów” w historii. - Dziadek nie opowiadał zbyt dużo o hokeju, ale wszędzie w mieszkaniu wiszą pamiątki z tamtych czasów - przyznaje pani Kasia.
Kciuki trzymać trzeba
Młoda rehabilitantka nie ukrywa, że jest dumna z tego, kim w przeszłości był jej dziadek. - To był wspaniały człowiek. Zaszczepił w całej rodzinie miłość do Cracovii - wyjaśnia i przyznaje, że bardzo miło pracuje się z obecnymi hokeistami „Pasów”. - Obaj są bardzo sympatyczni i pracowici. Wiedzą, jaki mają cel i dążą do niego. Będę trzymała za nich kciuki, gdy wrócą już do zdrowia i wyjadą na lód - dodaje pani Katarzyna.
Kiedy powrót?
A to może stać się szybciej, niż się wydaje. Rehabilitacja przebiega bowiem na tyle dobrze, że panowie snują już plany związane z powrotem na lód.
- Chciałbym już pod koniec lipca wyjechać z chłopakami na taflę, oczywiście bez uczestniczenia w ćwiczeniach wymagających bezpośredniego kontaktu. Mam nadzieję, że w połowie września zagram w spotkaniu ligowym - przewiduje „Dulek”. Jeszcze większym optymistą wydaje się być „Pasiutek”. - Liczę, że wejdę w sezon już od samego początku, oczywiście pod warunkiem, że nie będzie żadnych komplikacji.
Tekst i zdjęcia DG